صاحب دیوان

صاحب این دفتر و دیوان تویی

آن که هم دل برد و هم ایمان تویی

جان نخواهم بی رُخَت ای جانِ جان

در تن من جان تویی، جانان تویی

عاشقم با تار و پود هستی ام

عشق را هم عهد و هم پیمان تویی

چشم مستت جام عشق و هستی است

ساقی بزم دل مستان تویی

در دلم جز درد عشقت هیچ نیست

درد این دل از تو و درمان تویی

می زند بر سر خیالت هر غروب

نور امید شبانگاهان تویی

چون برآید صبح، مهرت سر زند

نوگل باغ سحرگاهان تویی

خود تو دانی کیست مقصود دلم

گر نمی دانی بگویم کآن تویی

آن که می میرد ز عشقت روز و شب

می سپارد از غم تو جان، منم