به دیدنم نمی آید
اما جایش را پیدا کرده ام
خودم به دیدنش می روم
یادم باشد
فردا صبح علی اطلوع
ریشهایم را بتراشم
دوش بگیرم
موهایم را مرتب کنم
ادکلن گران قیمتی را
که برای روز مبادا کنار گذاشته بودم
استفاده کنم
کفشهایم را برق بیندازم
کت و شلوار دامادی ام را بپوشم
و راه بیفتم بروم بالای پل
وسط اتوبان
اینجا میشود عزراییل را پیدا کرد
کافی است چشمانم را ببندم
و در یک لحظه رویایی
به پایین بپرم
آمبولانسی
که آژیرکشان نزدیک می شود
رهگذرانی مات و مبهوت
با نگاهی پرسشگر
و جنازه ای غرق خون
که تا چند ساعت دیگر
به سردخانه میرسد
جنازه ای وسط اتوبان،
زیر پل
و خون گرمی
که روی آسفالت جاری است
من که هنوز
ایستاده ام روی پل
و از این بالا خیره شده ام
به جنازه ای
که تا ده دقیقه قبل
پیش من بود
و حالا
دورش را خط سفید کشیده اند
جنازه ای
که متعلق به روح من است
من که مانده ام چه کنم
با جسمی بدون روح
این بار
چهلمین بار است
که عاشقت میشوم
ده بار
قبل از اینکه ببینمت
ده بار
تا زمانی که گفتی نه
و بیست بار
از زمانی که
تصمیم گرفتم
دیگر عاشقت نباشم
و تو فقط یک بار دانستی
که عاشقت شده ام
و همان یک بار را هم تحمل نکردی
این تعبیر فال من است
"که ای صوفی شراب آنگه شود صاف
که در شیشه برآرد اربعینی"
حالا
بیماری ام آنقدر شدید شده
که رفته ام - مثل آدم-
یک گوشه نشسته ام
سرم را کج کرده ام
و زل زده ام به ساعت دیواری
به امید این که
پرستارها بیایند
دست و پایم را ببندند
و مرا با خود ببرند
چه انتظاری دارم؟
از این پرستارهای تنبل
که تا داد و فریاد نکنی
کارشان را انجام نمی دهند!
اینجا
بین اینهمه پرستار روانی
مرا بستری کرده اند
در تخت شماره بیست و سه
کنار پنجره
و اسمم را گذاشته اند
بیمار روانی
بارپروردگارا
چمدان معجزه هایت را
خوب جستجو کن
از هزار سال پیش
که آخرین کتاب را
از چمدانت درآوردی
و به آخرین فرستاده ات دادی
شاید هنوز چیزی مانده باشد
برای ما
بی زحمت
با دقت بگرد
اگر چیزی نمانده است
لااقل چمدان خالی ات را به من بده
به دردم خواهد خورد
خدایی که بر طفل دندان دهد شنیدم که او را خودش نان دهد به ما نان ندادند و دندان شکست به جایش بگو خرج دندان دهد زمام امور جهان را خدا ندانم چرا دست نادان دهد یکی را کند سرخوش و بی نیاز به آن دیگری غصه نان دهد یکی غرق در شادی و نعمت است یکی بهر یک لقمه نان جان دهد یکی را دهد نان و دندان خوب یکی را نه نان و نه دندان دهد غنی ها غنی تر شوند و فقیران فقیر از اینان بگیرد به آنان دهد خدا هم حکیم است و هم حاکم است پذیرم به جان هر چه فرمان دهد
یک عمر
به انتظار چراغ سبز نشسته بودم
حالا ولی به زرد هم قانعم
اما هر چه نگاه می کنم
چراغها همه قرمزند
و باور کن
در توان من نیست
رد شدن از چراغی که
هشدارش به رنگ خون من است.
عقلم می گوید نباید رد شد
دلم می خواهد رد شوم
ترس دست و پای دلم را بسته است.
خواب می دیدم
عصر تابستان بود
در گذرگاهی سبز
من و تو پرسه زنان
شادمان می رفتیم
ناگهان سنگ افتاد
پای من خورد به سنگ
تن من خونین شد
تو که فریاد زدی
کسی از خواب پرید
با خودش اندیشید
چه کسانی بودند
در گذرگاهی سبز
شادمان، پرسه زنان
در دل خوابی که
تا کنون می دیدم
و نمی دانم من
خواب شیرین مرا
چه کسی بر هم زد؟
چه کسی خوابیده است؟
خواب می بیند
من و تو این پایین
خواب هم را دیدیم
یا خدا آن بالا؟
چه کسی می داند
که برای فردا
او چه خوابی دیده است؟
چو ایزد ز حکمت ببندد دری
اگر پشت آن در نشینی خری
دری را که ایزد ز حکمت ببست
نشاید دگر پشت آن در نشست
رها کن در بسته را بی درنگ
مزن بر در بسته هی سنگ و سنگ
اگر هفت در بود و هر هفت بست
مبر شک که هشتی پس از هفت هست
مشو ناامید از خدای رحیم
مگو از در بسته بالا جهیم
چه دانی که پشت در بسته چیست
بدان آن چه خواهی پس پرده نیست
بگو حاجتت با خدای کریم
که ما جملگی بنده و نوکریم
در سوز سرمای زمستان توی قصه
من مانده بودم زیر باران توی قصه
تو مست و شیدا زیر چتر خیس رویا
من زار و تنها در هزاران توی قصه
این سوی قصه تو پر از احساس بودن
من پوچ و خالی مرده ام آن سوی قصه
........